เห็นด้วยครับว่าคนรวยมีโอกาสได้เรียนสูงกว่าเมื่อก่อนบ้านผมก็จนมาก แต่ผมเรียนเก่งกว่าลูกคนรวยมานานแล้วครับ สอบชิงทุนได้ไปเรียนญี่ปุ่น กลับมาทำงานเป็นล่ามแม้เงินเดือนจะยังไม่ถึงแสนแต่ก็เยอะแล้วครับ น้องชายผมได้ทุนแกรมมี่ ให้ค่าเทอมและค่าใช้จ่ายตั้งแต่ม.1-ป.ตรีทุกเดือนเป็นระยะเวลา 10 ปี ในระหว่าง 10 ปีนี้ ได้ทุนไปเรียนญี่ปุ่นอีก 1 ปี รัฐบาลญี่ปุ่นให้ค่าเครื่องบิน ค่าใช้จ่ายรายเดือน ค่าเทอมด้วย ทั้งหมดนี้พวกผมได้มาไม่ใช่เพราะพวกผมเก่งฉลาดกว่าคนอื่นหรอกครับ ไอคิวพวกผมอยู่ในระดับธรรมดาๆ แต่สิ่งที่ผมมั่นใจว่าผมมีไม่แพ้ใครคือ "ความเพียร" ครับ ในขณะที่บางคนเอาเวลาไปเที่ยวเล่น พวกผมอ่านหนังสือ ในขณะที่บางคนเอาเวลาไปดูมหรสพ ละคร ลิเก คอนเสิร์ต พวกผมอ่านหนังสือ ในขณะที่บางคนเอาเงินไปซื้อเหล้า ซื้อเครื่องสำอางค์ ซื้อชุดสวยๆ พวกผมอ่านหนังสือ บางช่วงที่เตรียมสอบ พวกผมอ่านหนังสือถึงตีสอง แล้วตื่นตีห้าเตรียมตัวไปโรงเรียนต่อ ทำให้ผมรู้ว่า แม้แต่ในหน้าร้อน ช่วงตีหนึ่งตีสองก็ยังหนาวเหลือเกิน ที่เขียนมาก็เพื่อจะสื่อว่า แม้เราจะจน แต่ก็ไม่อิจฉาคนรวย แม้เราจะจนแต่ถ้าเรามีความเพียรอย่างต่อเนื่อง เราก็จะเรียนเก่ง สอบชิงทุนได้ พอมีความรู้เยอะ คนก็ยอมจ้างเราด้วยเงินเดือนแพงๆเองแหละครับ ผมว่าความเพียรเนี่ยแหละเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีของคนที่ไม่มีอะไรเลยแบบผมครับ ขอเป็นแรงใจให้แด่นักสู้ฝันทุกคนครับ
